Punkty graniczne, ustalone uprzednio w ewidencji, mogą być wyznaczone bez przeprowadzenia postępowania rozgraniczeniowego, jeżeli istnieją dokumenty pozwalające na określenie ich pierwotnego położenia. Procedurę wyznaczenia punktów granicznych stosuje się w sytuacji, gdy w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym istnieje dokumentacja, będąca częścią składową operatu ewidencyjnego, która określa w sposób jednoznaczny, z wymaganą dokładnością przebieg granicy nieruchomości. Jeżeli jednak wyniknie spór co do położenia znaków, strony mogą wystąpić do sądu o rozstrzygnięcie sprawy. Wyznaczone punkty graniczne, po ich stabilizacji lub zamarkowaniu, podlegają ponownemu pomiarowi w oparciu o poziomą osnowę geodezyjną lub pomiarową osnowę sytuacyjną.
Podstawa prawna:
– Ustawa z dnia z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne
– Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 9 listopada 2011 r. w sprawie standardów technicznych wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych oraz opracowywania i przekazywania wyników tych pomiarów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego
